Category: How to

มีคุณผู้อ่านรายหนึ่งอินบ็อกซ์เข้ามาในแฟนเพจ Kate Inspirer ขอปรึกษาครูเคทว่า “…. ลูกเป็นเด็กที่ไม่เก่งวิชาการแต่พอเรียนได้ มีความถนัดแนวดนตรีกับศิลปะมากกว่าด้านวิชาการ แต่โรงเรียนของลูกเน้นวิชาการ ลูกเลยรู้สึกเหนื่อยและไม่อยากซ้อมดนตรี จะช่วยลูกยังไงดีคะ…”

เรื่องลูกเรียนไม่เก่งนี่ดูจะเป็นปัญหาใหญ่ที่ทำให้พ่อแม่วิตกกังวลมาก และมุ่งแก้ปัญหากันที่ปลายเหตุโดยเน้นผลลัพธ์ที่ทำให้พ่อแม่สบายใจ คือ เกรดดี เรากำลังลืมมองอะไรไปอีกหลายๆ จุด หรือเปล่า เช่น ทักษะการเรียนรู้และการนำไปปรับใช้กับการดำเนินชีวิตจริง ไม่ใช่เรียนกันเข้าไปแบบความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด

การที่ลูกเรียนไม่เก่ง เราต้องหาสาเหตุที่แน่ชัดให้ได้เสียก่อน สาเหตุที่เด็กเรียนไม่เก่งอาจมาจากระดับสติปัญญาต่ำ หรืออาจไม่ใช่ เด็กบางคนสติปัญญาสูง แต่มีความวิตกกังวลกับปัญหาที่บ้านหรือที่โรงเรียนทำให้ไม่มีสมาธิในการเรียน เรียนไม่รู้เรื่อง จำอะไรไม่ได้ พอปัญหาสะสมไม่ได้รับการแก้ไข บวกกับผลการเรียนแย่ลงเรื่อยๆ ก็อาจทำให้เด็กเกิดอาการถอดใจ และเชื่อว่าตัวเองไม่ฉลาด เรียนไม่เก่ง อะไรทำนองนั้น สภาพแวดล้อมในบ้านที่อาจส่งผลต่อการเรียนของเด็กอาจหมายถึงปัญหาที่เห็นชัดเจน เช่น การทะเลาะเบาะแว้ง การใช้ความรุนแรงในครอบครัว ไปจนถึงปัญหาที่มองไม่เห็นว่าเป็นปัญหา เช่น ความคาดหวังของพ่อแม่หรือความวิตกกังวลของพ่อแม่ที่ไม่รู้ตัว อยากให้ลูกเรียนเก่ง อยากให้ลูกชนะหรือเป็นที่ยอมรับของคนอื่น ฯลฯ ซึ่งแรงกดดันหลายรูปแบบเหล่านี้ ทำให้เด็กรู้สึกอึดอัด วิตกกังวล กลัว รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่า เครียด แบกรับ จนนำไปสู่การขาดแรงจูงใจในการเรียนรู้

เด็กที่เครียดหรือวิตกกังวลก็อาจหาทางออกด้วยการทำอะไรเพลินๆ เข่น งานศิลปะ เพลง เล่นเกม เป็นต้น ลองดูว่างานศิลปะและดนตรีของเขาเป็นอย่างไร (เด็กบางคนมีพรสวรรค์ด้านนี้จริง แต่บางคนแค่ชอบเพราะคลายเครียด ผู้ปกครองต้องมองให้ชัดก่อนว่าเป็นกลุ่มไหน) ถ้าลูกมีพรสวรรค์ด้านศิลปะหรือดนตรีจริง เขาจะมี passion หรือความชอบความหลงใหลงานด้านนี้อย่างเห็นได้ชัด มีการติดตามผลงานของศิลปินต่างๆ มีสมาธิในการทำงานศิลปะหรือแต่งเพลง ร้องเพลง เล่นดนตรีอย่างจริงๆ จังๆ เห็นพัฒนาการของฝีมือเก่งขึ้นเรื่อยๆ อย่างนี้แสดงว่ามีพรสวรรค์จริง ก็ควรส่งเสริมไปด้านนี้เลย แต่เด็กที่ชอบศิลปะหรือเพลง เพียงแค่คลายเครียด หรือ ผ่อนคลาย เราจะไม่เห็น passion ของเขาในเรื่องนี้ แต่จะเห็นแค่ เขาชอบเล่นดนตรี ฟังเพลง ร้องเพลง วาดภาพ ถ่ายภาพ แต่งภาพ เพื่อความสนุกหรือคลายเครียด ทำสักพักก็เปลี่ยนไปชอบไปทำอย่างอื่น ไม่อินและทำสิ่งนั้นนานๆ และไม่มีกลุ่มเพื่อนที่มีพรสวรรค์คล้ายกัน

ที่คุณผู้อ่านถามมา ถ้าเด็กเป็นแบบกลุ่มหลัง ผู้ปกครองต้องหาสาเหตุแห่งความกังวลใจจนทำให้ไม่สนใจเรียนให้เจอ แล้วค่อยๆช่วยให้เขาเปิดใจกับการเรียนรู้ค่ะ อย่าหลงกับภาพเปลือก เด็กที่ชอบดนตรีจริงๆ มี passion กับดนตรีจริงๆ เขาจะซ้อมดนตรี ในเวลาที่เขามีอารมณ์อยากจะซ้อมเองค่ะ การที่ผู้ปกครองสั่งให้ซ้อมจะยิ่งทำให้เด็กเกลียดสิ่งนั้นมากขึ้น เพราะจิตใต้สำนึกของเขาจะรู้สึกว่ากำลังถูกบังคับ ถ้าผู้ปกครองยังมองเพียงแค่ผลลัพธ์ เช่น ถ้าไม่ซ้อม จะเล่นไม่ได้ แล้วก็จะโดนคุณครูว่า ผลลัพธ์อย่างนี้จะกังวลทำไมคะ สมัยเด็กๆ ครูเคทเคยเรียนเปียโน และโตขึ้นเคยเป็นครูสอนเปียโน จำได้ว่าอยากซ้อมก็ซ้อม ไม่อยากซ้อมก็ไม่ซ้อม แต่พอไปดีดให้คุณครูดู ถ้าไม่ซ้อมมาก็ดีดไม่เพราะ คุณครูก็ให้เรียนเพลงเดิมซ้ำ ไม่ขึ้นเพลงใหม่ให้ วันไหนซ้อมมาดี คุณครูชม แถมมีเพลงเพราะๆ นอกเหนือบทเรียนแถมให้ด้วย ชอบมาก จากนั้นก็รู้ด้วยตัวเองเลยว่าต้องซ้อมให้คล่อง โดยไม่ต้องมีใครมาคอยบ่นหรือสั่ง เพราะเด็กส่วนใหญ่ไม่ได้สนใจเรื่องฝีมืออะไรหรอกค่ะ แต่เด็กๆ จะอยากรู้อยากเห็น อยากเรียนสิ่งใหม่ๆ ดังนั้น ถ้าไม่ซ้อมทำให้เล่นไม่เพราะ ก็แปลว่าอดได้เล่นเพลงใหม่ พ่อแม่ยุคนี้ดูจะวิตกกังวลกับผลลัพท์จนมองข้ามทักษะการเรียนรู้ทั้งด้านวิชาการและการดำเนินชีวิต การเอาตัวรอด ทำให้เด็กยุคนี้มีความเครียดสูงมาก และการเรียนรู้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อค่ะ

สมัยที่ลูกสาวครูเคทเรียนเปียโน ครูเคทก็ไม่เคยสอนลูก แม้ว่าแม่จะเคยเป็นครูสอนเปียโน แต่จะปล่อยให้เขาเรียนกับคุณครูเอง บริหารจัดการการเรียนการซ้อมตามอารมณ์ของเขาเอง ไม่กังวลกับผลลัพธ์ว่าจะต้องซ้อมเพื่อสอบวัดระดับหรือเข้าประกวดให้ได้ แต่ให้เขาเล่นดนตรีด้วย passion สนุกสนาน ทุกวันนี้ ดีใจที่ลูกสาวมีเสียงดนตรีในใจตลอดเวลา ทั้งฟังเพลง เล่นเครื่องดนตรีได้หลายประเภท และร้องเพลงเพราะมาก ตัวครูเคทเองแม้ประกอบอาชีพหลากหลายสาขา แต่ทุกวันนี้ก็ยังฟังเพลงร้องเพลงกับวงดนตรีเพื่อนๆ อยู่เป็นประจำ ที่บ้านแม่กับลูกสาวจะร้องเพลงร่วมกันประจำ นี่คือผลลัพธ์ของการเรียนที่นำมาซึ่งความสุขอย่างแท้จริง ไม่ใช่เรียนเพื่อให้ได้ใบประกาศอะไรสักอันมาแปะฝาบ้าน หรือโพสต์ในโซเชียลค่ะ

คุณผู้อ่านที่กำลังกังวลใจกับการเรียนของลูก ลองเปลี่ยนความกังวลใจกับผลลัพธ์ของการเรียนของลูก มาเป็นการสร้าง passion ในการเรียนรู้ให้ลูกกันดีกว่า จำไว้ว่า “สิ่งที่ต้องทำมักนำไปสู่ความล้มเหลว ส่วนสิ่งที่อยากทำมักนำไปสู่ความสำเร็จ” ค่ะ

ใครมีปัญหา ลูกเรียนไม่เก่ง ไม่รู้จะทำอะไรในอนาคต ญาติพี่น้องติดกลุ่มลัทธิ ปัญหาครอบครัว ความสัมพันธ์ การทำงาน ติดโซเชียล ติดเกม panic และ phobia มารับคำปรึกษากับครูเคทได้ที่ KruKate Counseling Center ต้องการนัดคิว โทร. 0814581165 หรือ เข้าไปฝากคำถามและแชร์ประสบการณ์ในแฟนเพจ www.facebook.com/kateinspirer และ YouTube channels: Kate Inspirer ได้นะคะ

มีคุณผู้อ่านรายหนึ่งอินบ็อกซ์เข้ามาในแฟนเพจ Kate Inspirer ขอปรึกษาครูเคทว่า “….อยากลืมแฟนเก่า อยากเลิกคิดถึงเขา แต่ความคิดเราก็มีแต่เรื่องเขาวนซ้ำไปซ้ำมา และเราก็รู้สึกเศร้ามากด้วย เป็นโรคซึมเศร้าด้วยหรือเปล่าคะ คือบางทีก็รู้สึกแบบไม่อยากมีชีวิตอยู่ รู้สึกไม่มีความสุข แล้วเป็นคนไม่มีเพื่อนด้วยค่ะ ทำยังไงดีคะ…”

ในช่วงแรกที่เลิกกับคนรักก็มักจะเป็นอย่างนี้ทุกคนค่ะ เพราะเราไปเผลอติดความเคยชินที่เคยนึกถึงกันบ่อยๆ แล้วลืมนึกถึงคนอื่นอีกหลายคน รวมทั้งลืมนึกถึงตัวเองด้วย เพราะสมองเราจะจดจำอะไรที่เกิดขึ้นซ้ำๆ จนสามารถดึงสิ่งนั้นขึ้นมาได้อัตโนมัติอยู่บ่อยๆ ดังนั้น ช่วงนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะนึกถึงตัวเองและคนอื่นๆ อีกมากมายกันบ้าง สำรวจอารมณ์ว่าจะเริ่มเหงาตอนไหน เช่น ตกเย็นเพราะปกติต้องเจอแฟน เราก็วางแผนเลยว่าเย็นวันไหนจะทำอะไร จะเจอใคร บางคนเหงาก่อนนอนเพราะเคยมีใครคุยด้วย ก็หากิจกรรมทำก่อนนอน เช่นให้รางวัลตัวเองนอนดูซีรีส์ที่ชอบ เอาให้ติดหนึบเลย เราก็จะไม่มีเวลานึกถึงเขา เปลี่ยนความเคยชินเดิมๆ อย่างนี้สักพัก คุณจะลืมเขาไปเลยค่ะ เพราะความเคยชินที่มีเขามันจะเปลี่ยนเป็นความเคยชินใหม่ หรือที่เรียกกันว่า New normal ที่เรามีเวลาให้ตัวเอง ครอบครัวและเพื่อนฝูงมากขึ้นแทน

การที่มีคนมาเอาใจใส่ดูแลทำให้คุณรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าพอที่จะมีคนมาใส่ใจ คุณจึงรู้สึกดี แต่ความสุขแบบนี้คือความสุขที่ต้องรอรับ เมื่อไม่มีคนให้คุณก็เป็นทุกข์ หากคุณรู้จักตัวเองให้มากขึ้น เช่น เห็นความใจบุญ เห็นความอ่อนโยน เห็นความน่ารัก ความเซ่อๆ ความชิลๆ ความคิขุ ฯลฯ คุณจะเห็นคุณค่าในตัวเองมากขึ้น และสามารถมีความสุขกับทุกอย่างรอบๆ ตัวได้ โดยไม่ต้องไปพึ่งพาหรือรอคอยให้ใครมาทำให้คุณรู้สึกมีคุณค่าค่ะ ความสุขของเรา เราสร้างเองได้ อย่าตกเป็นทาสของคนอื่น รอคอยให้คนอื่นมาหยิบยื่นความสุขให้เลยค่ะ เขาไปก็ดีแล้ว แสดงว่าเรากับเขาไม่ใช่คู่กัน อย่าไปฝืนเลย ใช้ชีวิตให้มีความสุข เดี๋ยวคนใหม่ที่ดีกว่าเก่าจะเข้ามาในชีวิตเองค่ะ

เอาเวลาเศร้าไปทำอะไรให้มีความสุขดีกว่านะคะ แก้วมันร้าวแล้วจะเก็บไว้ทำไมคะ จะเก็บมาทากาวซ่อมแซมก็ได้ แต่ทุกครั้งที่ใช้เราจะเห็นรอยร้าวเสมอ ทิ้งไปแล้วหาใหม่ดีกว่าค่ะ

ใครมีปัญหา ลูกเรียนไม่เก่ง ไม่รู้จะทำอะไรในอนาคต ญาติพี่น้องติดกลุ่มลัทธิ ปัญหาครอบครัว ความสัมพันธ์ การทำงาน ติดโซเชียล ติดเกมpanic และ phobia มารับคำปรึกษากับครูเคทได้ที่ KruKate Counseling Center ต้องการนัดคิว โทร. 0814581165 หรือ เข้าไปฝากคำถามและแชร์ประสบการณ์ในแฟนเพจ www.facebook.com/kateinspirer และ YouTube channels: Kate Inspirer ได้นะคะ

มีคุณแม่ท่านหนึ่งอินบ็อกซ์มาถามครูเคทในเพจ Kate Inspirer ว่า “… ลูกอยู่เตรียมอนุบาลไม่ยอมไปโรงเรียนค่ะ ทำไงดีคะ ตื่นเช้ามาโวยวายไม่ไปโรงเรียน ไม่อาบน้ำ ร้องโวยวาย แล้วมีกิริยาเอาแต่ใจตัวเองถ้าไม่พอใจเอามือ 2 ข้างถูไปมาอาละวาดค่ะ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ…”

การที่เด็กไม่อยากไปโรงเรียนมีหลายสาเหตุ เช่น อาจเกี่ยวข้องกับโรงเรียน หรือที่บ้าน หรืออาจเกิดจากปัจจัยของตัวเด็กเองก็ได้

สาเหตุที่เกี่ยวกับโรงเเรียน เช่น โดนครูดุ หรือขู่ โดนเพื่อนว่าหรือแกล้งหรือหัวเราะเยาะ หรืออาจกลัวสถานที่ เพราะอาจได้ยินเรื่องราวบางอย่าง อย่างเช่น เพื่อนบอกว่าตรงนั้นตรงนี้มีผี มีแมงมุม ฯลฯ ต้องค่อยๆ หลอกถามเวลาอารมณ์ดี ให้เขาเล่าให้ฟัง

สาเหตุที่เกี่ยวกับครอบครัว เช่น พ่อแม่ทะเลาะกัน หรือมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นที่บ้านที่ทำให้เด็กมีความวิตกกังวล เช่น กลัวพ่อแม่เลิกกัน กลัวพ่อแม่ทะเลาะกัน กลัวพ่อแม่หายไป ฯลฯ หรือในกรณีที่พ่อแม่เลี้ยงลูกแบบใกล้ชิดเกินไป ลูกอาจไม่อยากห่างพ่อแม่ จึงไม่อยากไปโรงเรียนก็ได้

สาเหตุที่เกี่ยวกับตัวเด็กเอง เช่น เด็กนอนไม่เต็มอิ่มแล้วถูกปลุกขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวไปโรงเงรียน ทำให้รู้สึกหงุดหงิดโดนบังคับ จิตของเด็กอาจเชื่อมโยงความหงุดหงิดกับการไปโรงเรียนได้ จากที่ถามมา การที่เด็กอาละวาดถูมือไปมาเป็นสัญญาณของความเครียดและอึดอัดใจ และไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร พ่อแม่ต้องสังเกตเพื่อหาสาเหตุที่แท้จริง อย่าดุหรือบังคับ เพราะจะยิ่งเชื่อมโยงให้เด็กเกลียดโรงเรียนมากขึ้น

บางคนขาดทักษะทางสังคมไม่รู้จะเล่นกับเพื่อนอย่างไร จึงไม่อยากเล่นกับคนที่ไม่คุ้นเคย เพราะเติบโตมากับโลกเสมือนจริงในมือถือ ทำให้ขาดทักษะเกี่ยวกับมนุษย์ ไม่รู้จะคุยกับใครอย่างไร ยิ่งบ้านที่พ่อแม่สื่อสารทางเดียวคือสั่งกับสอน แต่ไม่เคยตั้งใจฟังลูกจริงๆ ยิ่งทำให้เด็กกลัวการพูดคุยกับคนมากขึ้น นอกจากนี้ลองสังเกตอาการและพฤติกรรมในด้านอื่นๆ ด้วยเช่น การรอคอย พฤติกรรมเมื่ออยู่กับเพื่อนหรือคนอื่นๆ ที่ไม่คุ้นเคย ภาษาและบทสนทนากับผู้อื่น (เด็กบางคนเริ่มบทสนทนาไม่เป็น เพราะส่วนใหญ่มีแต่ถูกถาม)

เด็กบางคนยังช่วยเหลือตัวเองไม่เก่งทำให้กังวลใจเวลาเข้าห้องน้ำหรือทำอะไรไม่ทันเพื่อน ขาดความเชื่อมั่นในการทำอะไรโดยที่ไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย พ่อแม่ควรเตรียมความพร้อมของลูกด้านทักษะการดูแลตัวเองและทักษะทางสังคมก่อนที่จะเข้าโรงเรียน หากเด็กยังไม่พร้อมก็ยังไม่ต้องเร่งรัด สมัยก่อนอนุบาลมีแค่ อ. 1-2 เท่านั้น ไม่มีเตรียมอนุบาล สมัยนี้เร่งเรียนกันมากไป กลายเป็นเด็กต้องเรียนเตรียมอนุบาล แล้วยังต้องเรียน อ. 1-3 หากที่บ้านมีผู้ปกครองเลี้ยงดูเด็กได้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเร่งเข้าโรงเรียนค่ะ

การสอนให้เด็กยุคใหม่มีทักษะสังคมกับคนตัวเป็นๆ และเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ เด็กที่ไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกตัวเองมักเก็บกดอารมณ์สะสมเอาไว้ เมื่อโตขึ้นมักจะซึมเศร้า หรือไม่ก็กลายเป็นคนฉุนเฉียวค่ะ ควรสอนให้เด็กหัดสังเกตและเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่ปรากฏบนร่างกาย เช่น “หนูกำลังโกรธใช่มั้ย ดูสิตัวแข็งเลย (หรือ หน้าร้อนเลย หรือ หายใจแรงเลย)” “โถ… หนูกำลังกลัว ดูสิตัวสั่นเลย” ฯลฯ เมื่อเด็กเข้าความรู้สึกของตัวเองแล้ว ให้สอนวิธีตอบสนองอย่างเหมาะสม เช่น ถ้ารู้สึกกลัวหรือโกรธ ให้สูดหายใจเข้าลึกๆ ออกช้าๆ ยาวๆ ถ้ารู้สึกอาย ให้ยิ้มรับ เป็นต้น

ใครมีปัญหา ลูกเรียนไม่เก่ง ไม่รู้จะทำอะไรในอนาคต ญาติพี่น้องติดกลุ่มลัทธิ ปัญหาครอบครัว ความสัมพันธ์ การทำงาน ติดโซเชียล ติดเกม panic และ phobia มารับคำปรึกษากับครูเคทได้ที่ KruKate Counseling Center ต้องการนัดคิว โทร. 0814581165 หรือ เข้าไปฝากคำถามและแชร์ประสบการณ์ในแฟนเพจ www.facebook.com/kateinspirer และ YouTube channels: Kate Inspirer ได้นะคะ